Het platform van Reza Pahlavi; Een routekaart naar neofascistische heerschappij

Het platform van Reza Pahlavi; Een routekaart naar neofascistische heerschappij

Dr. Majid Rafizadeh is politicoloog en alumnus van Harvard University. Hij behaalde een doctoraat in Politiek en Internationale Betrekkingen, een master in Wereldpolitiek, een master in Journalistiek en een master in Taalkunde. Daarnaast heeft hij een bachelor in Vertalen, met een specialisatie in Engels, Arabisch en Perzisch. Dr. Rafizadeh spreekt vloeiend Arabisch, Engels en Perzisch. Hij is lid van de adviesraad van de Harvard International Review, een uitgave van de Harvard International Relations Council van Harvard University.

A follower kisses the ground before Reza Pahlavi, evoking imagery of blind devotion and the cult of personality surrounding his political ambitions.

Hij is bereikbaar via: dr.rafizadeh@post.harvard.edu.

Op 1 augustus 2025 publiceerde Reza Pahlavi op X dat experts onder zijn toezicht een toekomstplan voor Iran hadden opgesteld. Daarbij deelde hij een link naar het programma, geplaatst op de website van NUFDI, zijn propagandakanaal.

Kort samengevat is dit programma een allesomvattende routekaart voor de oprichting van een dictatuur met neofascistische kenmerken in Iran.

Enkele kernpunten zijn na de omverwerping van het regime:

Na de omverwerping van de Islamitische Republiek door het Iraanse volk in een “nationale revolutie” en na aansluiting van de strijdkrachten en politie bij het volk, zal een Overgangssysteem het land besturen. Dit systeem staat onder leiding van de “leider van de Nationale Opstand” (Reza Pahlavi) en bestaat uit drie organen: het Nationale Opstand-orgaan, de Overgangsregering en de Overgangsrechtelijke macht.
De hoofden van alle drie organen worden benoemd en ontslagen op voorstel van het Nationale Opstand-orgaan (met een absolute meerderheid van de leden) en na goedkeuring door de leider van de Nationale Opstand.

A. Nationaal Opstand-orgaan

Tijdens de overgangsperiode fungeert het als wetgevende macht.
De leden, zogenaamd representatief voor de “diversiteit en pluraliteit” van de Iraanse natie, worden benoemd door de leider van de Nationale Opstand (Reza Pahlavi). Elke wijziging van het aantal leden of het ontslag van een lid vereist een absolute meerderheid in het orgaan, plus goedkeuring van de leider.
Na de verkiezing van de “Mahestan” eindigt de wetgevende rol van het Nationaal Opstand-orgaan, maar het blijft een adviserend orgaan voor de leider tot de overgangsregering wordt ontbonden.
Opmerking: Zelfs tijdens de wetgevende fase blijft het orgaan “adviserend” aan de leider. De term Mahestan verwijst naar een historische aristocratische raad in Iran, die uitsluitend adviserend en beperkt tot de elite was.

B. Overgangsregering

Treedt op als uitvoerende macht tijdens de overgangsperiode.
Ministers worden benoemd door het staatshoofd (door Reza Pahlavi zelf benoemd) en moeten worden goedgekeurd door het Nationaal Opstand-orgaan (waarvan alle leden eveneens door Pahlavi zijn benoemd).
De structuur van de overgangsregering. zoals het aantal ministeries en organisaties, wordt bepaald in overleg met het Nationaal Opstand-orgaan en met goedkeuring van de leider.

C. Overgangsrechtbank

Fungeert als rechterlijke macht tijdens de overgangsperiode.
Het hoofd, “een vooraanstaand en gerenommeerd jurist (bij voorkeur een rechter)”, wordt benoemd en ontslagen volgens dezelfde procedure als beschreven in paragraaf 4 van dit document, met andere woorden: onder volledige controle van Pahlavi.

D. Duur van de overgangsperiode

Het proces duurt minimaal 18 maanden en maximaal 36 maanden, maar kan worden verlengd bij “onvoorziene omstandigheden” (zoals natuurrampen of oorlog).
Elke verlenging van meer dan zes maanden vereist de goedkeuring van alle drie de organen, het Nationaal Opstand-orgaan, de Overgangsregering en de Overgangsrechtspraak, én van de leider zelf. Aangezien alle drie de organen door Reza Pahlavi zijn benoemd, betekent dit in de praktijk dat hij eenzijdig kan bepalen hoe lang de overgangsperiode duurt.

E. Behoud van kernfuncties

De overgangsregering zegt vitale functies zonder onderbreking te willen behouden, met het oog op “stabilisatie van het land”. Het plan bevat strategieën voor de eerste zes maanden om sociale stabiliteit te waarborgen in zowel de publieke als de private sector.
Een van de belangrijkste maatregelen om “openbare orde te handhaven en sociale onrust te voorkomen” is het instellen van een staat van beleg in 20 kritieke en risicovolle steden.
Onder het kopje “Bescherming van gevoelige plaatsen” stelt het programma de oprichting voor van een verenigde groep voor het herstel van publieke middelen, die rechtstreeks rapporteert aan het hoofd van de overgangsinstelling (Reza Pahlavi). Deze speciale eenheid zou uitvoerende, wetgevende en operationele bevoegdheden krijgen om “daadkrachtig” te kunnen handelen zonder bureaucratische vertragingen, feitelijk dus onbegrensde macht binnen haar domein.

~~Conclusies~~

Extreme machtsconcentratie: Het voorgestelde systeem is uitgesproken autoritair: de volledige politieke macht wordt geconcentreerd in handen van één persoon, zonder verkiezingen, zonder scheiding der machten, en zonder enige transparantie of verantwoordingsplicht.
Absolute controle door één leider: Reza Pahlavi zou, volgens dit plan, gedurende maximaal drie jaar ongecontroleerde autoritaire macht uitoefenen. Hij benoemt persoonlijk de hoofden van de uitvoerende, wetgevende, rechterlijke en inlichtingendiensten en is aan niemand verantwoording schuldig.
Een kopie van het huidige regime, maar op punten strenger: De voorgestelde “overgangsstructuur” weerspiegelt de kern van het theocratische regime, maar sluit elke vorm van publieke participatie uit en legt nog meer macht in één hand.
Overgangsjustitie als instrument van repressie: In plaats van onafhankelijk te functioneren, wordt overgangsjustitie afhankelijk gemaakt van een referendum, waardoor daders van misdaden tegen de menselijkheid de kans krijgen op “gratie”. Waarheidscommissies en overgangsrechtbanken zouden, onder directe controle van de leider, dienen om de nieuwe dictatuur te legitimeren in plaats van slachtoffers recht te doen.
Behouden en integreren van repressieve structuren: Het plan voorziet in het behouden van bestaande repressieapparaten, waaronder het Ministerie van Inlichtingen, en in het opnemen van IRGC-personeel in andere veiligheidsinstellingen, waardoor de kern van de huidige onderdrukkingsstructuur behouden blijft.
Versterking van anti-protestpolitie: De intentie om “troepen te behouden na screening” wordt gekoppeld aan het instellen van speciale politie- en anti-oproereenheden voor “menigtebeheersing” en “anti-oproeroperaties”, exact de terminologie en praktijk van de straatrepressie onder het huidige regime. In een echte democratische overgang zou het recht op protest beschermd moeten worden, niet ingeperkt.
Geen realistische strategie voor regimeverandering: Het plan veronderstelt dat de val van het regime al heeft plaatsgevonden en is niet gebaseerd op binnenlandse organisatie of een georganiseerde sociale kracht in Iran. De pijlers zijn een erfelijke figuur en buitenlandse steun, een aanpak die de volksopstand ondermijnt en het geestelijke regime indirect beloont.
Geen programma voor etnische nationaliteiten: Er ontbreekt een concreet plan voor de rechten van etnische groepen zoals de Koerden. In plaats daarvan wordt de nadruk gelegd op het bestrijden van vermeende “separatistische dreigingen” met militaire middelen.
Onbeperkte bevoegdheden zonder toezicht: Reza Pahlavi krijgt absolute zeggenschap, vergelijkbaar met die van een absolute monarch of de Opperste Leider onder velayat-e faqih. Er is geen garantie voor parlementair toezicht, het recht om te protesteren, persvrijheid of bescherming tegen het inzetten van anti-oproereenheden tegen politieke demonstraties.
Geen route naar democratie: Dit is geen plan voor democratische hervorming, maar voor de vestiging van een absolute dictatuur in een democratisch jasje. In vorm kan het verschillen van theocratische dictatuur of neofascisme, maar in inhoud niet. Democratie ontstaat vanuit een georganiseerd volk, niet vanuit de macht van één leider.

Samenvatting

Er is geen echt actieplan voor een democratische regimewisseling.
Reza Pahlavi krijgt absolute macht voor minimaal drie jaar, mogelijk langer.
De repressieve machten van het huidige regime blijven bestaan, maar onder nieuwe namen en uniformen.
Er komt een nieuwe veiligheidsdienst die rechtstreeks aan de leider rapporteert en uitgebreide bevoegdheden krijgt.
De wetten van het huidige geestelijke regime blijven van kracht zolang het overgangssysteem bestaat.

Kortom: dit plan betekent een nieuwe dictatuur, zonder vrijheid en zonder macht voor het volk.

Noot 1: Het “Overgangssysteem” bestaat uit drie organen die het land tijdens de overgangsperiode besturen onder leiding van Prins Reza Pahlavi: het Nationale Opstand-orgaan (wetgevende macht), de Overgangsregering (uitvoerende macht) en het Overgangsgerechtshof (rechterlijke macht).